Op de middelbare school had ik een aardrijkskundeleraar. De man droeg steevast een groene of paarse gebreide trui (jaja, de seventies hè!), met onder zijn armen enorme geelwitte plekken. De penetrante lucht die hij verspreidde was zo hevig, dat ik half bedwelmd in de schoolbank zat proberend zo min mogelijk te ademen. Hij liep altijd druk gebarend in het rond, zodat de klas ver
suft ineengebogen over een boek gebogen zat. Geen flauw idee waarover hij sprak, alleen maar zorgen dat hij niet te dichtbij kwam en het uurtje weer zien te overleven. Dus, toen wij vorige week deelnamen aan een geologische excursie, had ik vreselijke visioenen! Al bij het verzamelpunt bleek mijn angst ongegrond. Onze gids, geoloog Kees, een bevlogen verteller, en was de frisheid zelve! Een ontzettend leuke dag, waarin wij uitleg kregen over 
de algemene geologie van Qatar. We klauterden over eoceen van 44 miljoen jaar oud, en natuurlijk had ik mijn hamertje en plastic zakjes bij me. We hebben prachtige schatten verzameld, kleine fossiele zeeegeltjes en schitterende stukjes steen. Langs de olievelden, boortoren, een ontzettend oud fort, hyper saline baai (dat betekent heel heel zout) en oude rivierafzettingen. G
eoloog Kees kon zo goed uitleggen, dat zelfs een leek als ik, helemaal snapte waar het over ging! Erg leuk om weer eens een ander stukje van Qatar te zien, even weg uit het Doha van enorme gebouwen en overal bouwputten. Want, we wonen tenslotte in een grote zandbak, gaaf om daar iets meer van te snappen. En ... oh ja ... weet echt niet hoe ik het gedaan heb, maar ik heb uiteindelijk mijn eindexamen aardrijkskunde toch met een voldoende gehaald!!
De tijd vliegt voorbij. De afgelopen tijd leek ons huis wel een duiventil, wij vlogen in en uit! Na onze mooie tijd in Vietnam, vlogen we voor een weekje richting Nederland. Stond eigenlijk in de planning om erbij te zijn als onze Len ging afstuderen. Maar ja, hij ging sneller dan het geluid! In augustus al ontving hij zijn diploma, vond een baan en verhuisde naar een leuk appartement in Den Haag. Jammer dat wij daar niet bij waren, maar we hebben het daarna nog flink met hem gevierd hoor! Heel leuk was dat wij onverwacht op de verjaardag van zus Linda kwamen. Haar gezicht, toen wij voor haar neus stonden was onvergetelijk! Weer 
terug in Doha waren daar Madelon en vriendin Tessa. Goed om te zien dat Tess alle narigheid zo goed heeft doorstaan, niet niks als je 26 bent, operaties, chemokuren ..... Heerlijk om haar eens lekker te kunnen verwennen. Zwembad, zonnetje, strand, woestijn, souk en slenteren door de malls. Het ging gelukkig allemaal weer prima. Vervolgens vertrok Lon richting Zambia, de volgende dag Tess weer naar Nederland. En konden wij op het vliegveld blijven om Eline met kids mee te nemen naar huis. Daarna twee weekjes om de boel weer op te ruimen, en vlogen wij naar 
Thailand. Tja, we gingen erheen met een missie. Al een tijd lopen we rond met het idee om ergens op deze aardbol een mooi plekje te vinden om over een jaar of drie neer te strijken. In 2015 gaat Jan met pensioen, en hopen we nog 30 ... of 40 ... jaar te gaan genieten. Al veel landen passeerden onze gedachten, en Thailand was toch wel steeds favoriet. En zo vertrokken wij naar een ontzettend leuk plaatsje, een 2 uur rijden vanaf Bangkok. En tot ons grote plezier, was Hua Hin precies wat we ervan verwacht hadden, en meer. Echt helemaal goed, alles wat we zoeken is daar. En, wat een ontzettend leuke en
aardige mensen hebben we daar ontmoet! Om een lang verhaal kort te houden .... we hebben er een optie genomen op een prachtig stuk land. Werkelijk schitterend, een stukje midden in de natuur, uitzicht op heuvels, prachtig groen, en maar 10 minuutjes per scooter naar het dorp. De bedoeling is er een aardig huis op te bouwen, dat halverwege 2013 klaar zal zijn. Wat een geweldig vooruitzicht, wij zijn er heel blij mee! En nu, terug in Doha, bijna december, dus tijd om de kerstspullen uit de kast te halen.
En alweer een lange tijd geleden sinds het laatste stukje! Dit keer een luxe excuus, vakanties, logeerpartijen en weinig achter de laptop gezeten. De vakantie in Nederland was weer heerlijk, samen met Jan een weekje om gezellig met de vrienden en familie bij te kletsen. En daarna bleef ik nog twee weken om eens uitgebreid bij mijn vriendinnen, zus en Lennard te logeren. Ik heb echt zo genoten van die weken, helemaal super leuk! In juli vloog ik terug naar Doha, samen met Lennard. Hij bleef een maand logeren, en werkte intussen aan de eindversie van zijn scriptie. Eind juli vertrokken wij allemaal, Len terug naar Nederland, Madelon ook naar Nederland om bij de bruiloft van haar vriendin te kunnen zijn, en Jan en ik vlogen naar Vietnam voor een reis van vier weken. En wat een fantastische reis was dat weer. Vanaf Doha vlogen we naar Hanoi, een paar dagen daar rondgekeken. Gekste ervaring in Hanoi: het mausoleum van Ho Chi Minh. Daar merk je nog duidelijk het communisme. In keurige rijtjes van twee in straffe wandelpas marcheer je linksom, rechtsom langs het lichaam van Uncle Ho, en in hetzelfde tempo er weer uit. Gepast serieus kijken, handen uit de zakken, rechtop, petten af, camera's en waterflesjes inleveren en dat was het dan. Hahaha, nou .... hij ligt er mooi bij hoor, pfff! Verder is Hanoi een drukke stad, met miljoenen scooters die allemaal toeteren, mooie musea, monumenten en erg gezellig om doorheen te wandelen. Vervolgens per nachttrein naar het noorden van Vietnam. Veel, heel veel bergen, we hebben drie dagen geklommen en gelopen (voor mijn gevoel alle bergen beklommen, hihi). Werkelijk prachtig, en de minority stammen die daar leven zijn zo bijzonder. Een uitzonderlijk mooi landschap. We waren zo noordelijk, dat we voor de grens met China hebben gestaan. Toen per nachttrein terug naar Hanoi, en per auto richting Halong Bay. Daar op een
schitterend cruise schip gestapt met een prachtige kamer met eigen balkonnetje. Heel heel luxe allemaal, en een apart stukje zee bevaren. Er zijn daar allemaal zogenaamde pinnacles in het water. Op kleine stenen steeltjes staan enorme bergen, dicht begroeid met oerwoud. Ertussen leven mensen, vissers, in huizen gebouwd op het water. De tweede cruisedag werden wij in de middag afgezet op een eiland waar fietsen klaarstonden. Oei, het eerste stuk ging nog wel, maar daarna ...... werden de heuvels steeds hoger en steiler. We waren met nog drie andere stellen, tja, hun leeftijd lag zo rond de 28 jaar. Die trapten aardig door, maar na een tiende van de rit, zijn wij toch maar rechtsomgekeert. (op mijn uitroep .... Ik ben toch zeker Andy Schleck niet!!, rolde Jan bijna van zijn fiets van het lachen en vond het ook welletjes). De stellen die na een paar uur terugkwamen, helemaal stuk, roodverbrand en hijgend, keken wat jaloers naar ons, relaxend met een biertje in de schaduw op ligbedden op de boot!! Wel hebben we samen flink rond gekanoed, erg leuk omdat onderin de pinnacles grotten zijn waar je soms net inkunt met een kano. Spannend, donker, vleermuizen, echt heel gaaf. Na Halong Bay gingen we per vliegtuig naar Hue, de oude keizerlijke hoofdstad van Vietnam. We bezochten de keizersgraven, erg mooi om te zien. De oude keizers bouwden tijdens hun leven op een berg paleizen waar ze tijdens hun leven kwamen met hun concubines om te relaxen. Na hun dood werden ze er begraven, en werd de boel afgesloten. Er staan tombes, maar daar schijnen ze niet in te ligg
en. Ze liggen ergens op die berg, in die paleistuinen te liggen, maar geen mens weet waar precies. Omdat het toch een soort heilige plaatsen zijn, heeft men dat nooit verder onderzocht of opgegraven. Hahahaha, mijn handen jeukten om eens flinkt met een schepje in de weer te gaan. Hoewel, Vietnam bestaat niet alleen uit bergen, het grootste deel is overdekt met dichte jungle met bijbehorend beestenspul. We hebben spinnen gezien zo groot als Jan zijn hand, en slangen ...... brrrr. Toch maar niet graven! Verder rondgevaren over de parfum rivier, en gewandeld door de verboden stad. Heel jammer dat er tijdens de Amerikaanse oorlog zoveel platgebombardeerd is. Er wordt druk gerestaureerd, maar dat zal jaren en jaren gaan duren. Na Hue per auto naar Danang, langs de forten waar de Amerikanen vochten tegen de Vietcong, we bezochten het bekende China Beach, het Champa museum waar de restanten van het oude Champa koninkrijk verzameld zijn, en beklommen alweer een berg. De zogenaamde Marble Mountains, waar de 
Vietcong zich verschool in enorme grotten. Door naar Hoi An, een heel gezellig plaatsje, een dag gefietst, een commune boerderij bezocht en een vrije dag doorgebracht in een luxe resort aan het strand. Per vliegtuig van Danang naar Saigon, heet tegenwoordig Ho Chi Minh stad, maar iedereen zegt nog gewoon Saigon. Een middagje rondgetourd door die stad, alweer een heksenketel met miljoenen toeterende auto's en vooral scooters. De volgende dag per auto door de Mekong Delta, daar lange boottochten gemaakt langs drijvende markten, dorpjes en .... per uitgeholde boomstam door de jungle op zoek naar slangen en krokodillen, hahaha. En, natuurlijk bezochten wij door heel Vietnam de plaatselijke markten, kleurrijk, druk en met veel gek eten (wij hebben ook veel gekke dingen gegeten). Na een intensieve reis van 15 dagen van Noord Vietnam tot die zuidelijk in de Mekong Delta, vlogen we naar Nha Trang. Daar per boot naar een lekker resort, alweer in de bergen ..... Een prachtige villa, bestaande uit drie huisjes, woonhuis, slaaphuis, en badderhuis, een terras met eigen zwembad, en elke dag een klimtocht om boven te komen. Een schitterende omgeving, midden in de jungle, geweldig strand en lekker relaxen. Na vier weken Vietnam zijn we weer in onze zandbak en kijken terug op een super mooie vakantiereis. En, oh ja, voor de liefhebbers .... Vietnamese loempiaatjes bestaan echt hoor. Hoewel, ze lijken niet op die in Nederland. Ze heten spring rolls en zijn er met allerlei verschillende vullingen en omkleding. Maar, lekker zijn ze allemaal!! Ik heb geprobeerd een selectie te maken van alle (2000!!) foto's die we hebben gemaakt, en die op ons foto album van Picasa gezet. Via de knop rechts op deze blog zou je er moeten komen.
Soms schiet het bloggen er wel eens een poosje bij in. Is er niets te vertellen dan? Tja, geen echt interessante zaken beleefd, maar natuurlijk kabbelt ons leven in Qatar door hoor! Zo op het oog lijkt het leven in Bahrain en in Qatar hetzelfde, maar er zijn ook veel verschillen. Zo is Jan gelukkig elke avond thuis, maar werkt helaas de meeste weekends door. Hmmm, de opstartproblematiek hè! Dat is hopelijk over een paar maanden achter de rug en kan er 'gewoon gedraaid' worden. Een oranjefeestje was hier ook, geen bal, geen gezeur over eten, aankleding, band, geen roddel en achterklap. Nee, gewoon een oerhollands gezellige partij met de Shell band die nooit meer stopte met spelen, een zaal vol Nederlanders in het oranje die meebrulden met elk nummer, een dansvloer die gewoon te klein was, en vanaf 11 uur moest de drank zelf betaald worden en niemand di
e daarover kwam klagen! Kortom, wat hebben we een lol gehad, kramp in onze kaken de dag erna! Verder is het wonen hier op deze compound ook volslagen anders. Bijna alle huizen worden bewoond door "Shellers", dus ons kent ons. Het grote zwembad is een ontmoetingsplek waar doordeweeks de vrouwen op hun luchtbedjes ronddobberen, kopjes koffie met stroopwafel ernaast. En in het weekend met mannen en kids, koelboxen met frozen marguerita's, strawberry daquiri's, wijntjes en biertjes, en een berg plezier. We noemen het dan ook onze camping (gelukkig geen camping smokings nog g
esignaleerd), en het was even wennen, maar we hebben hier in de afgelopen drie maanden al meer lol gehad dan in de jaren Bahrain! Vorige week gingen we met een hele club in een dhow de zee op, heerlijk zwemmen onderweg, bbq aan, ook dat was een prachtige dag. Toch wel een groot verschil hier is de positie van de vrouw. We hebben er niet echt last van, maar doordat Madelon bij ons woont, ontdekten we toch wel gekke dingen. Zo moest Jan een verklaring ondertekenen waarin hij aangeeft de sponsor van haar te zijn, met alle verantwoordelijkheden die er voor dit land bijhoren. Hahaha, nu heb ik altijd al gedacht dat je als ouder de sponsor bent van je k
ind ..... nieuw shirtje? .... nieuwe schoenen? ..... drankje doen? ... lekker lunchen? ...... Maar dit gaat veel verder. Een van de gekke dingen is bijvoorbeeld, dat als Lon het land uit wil, Jan daar eerst toestemming voor moet geven dat ze een exit permit krijgt. Pfff, 26 jaar ben je dan ..... en mag je nog niks, hahahaha. Enfin, alle verschillen ten spijt, wij hebben het enorm naar ons zin hier. En, kijken uit naar Nederland! Nog twee weken, en dan komen we lekker even frisse lucht opsnuiven!
Vandaag een ander soort blog.
Niet over ons, of over ons leven hier, maar over iets wat ons bezig houdt. Iets dat continu in onze gedachten, en in onze gesprekken is. Sinds vorig jaar veel akelige berichten. Kanker werd geconstateerd bij mijn schoonzus, een kennisje uit Bahrain, een kennis uit Leidschendam, twee van mijn Oostvlietweg buurvrouwen en een goede vriendin in Bahrain. Dat was veel .... veel te veel. Maar toen ..... alsof het nog niet genoeg was .... kwam er het vreselijke nieuws uit Voorburg. De beste vriendin van Madelon, de dochter van mijn lieve vriend Theo .... ook daar was borstkanker gevonden. Onmogelijk .... dat waren onze eerste gedachten. Tess??? Nee, dat kan echt niet Tessa zijn. Maar ja, het is toch waar. Net na haar 26ste verjaardag. Een heel heel slechte droom, die helaas geen droom is maar waarheid. Vanaf dat moment is zij niet meer uit onze gedachten en gesprekken. Wat een ellende om dan zo ver weg te zitten. De hele mallemolen van onderzoeken en behandelprogramma is inmiddels gestart, de eerste operatie achter de rug, de eerste chemo was gisteren. Hoe is het mogelijk dat je dit krijgt als je net 26 bent? Natuurlijk gaat het goed komen, wij zijn daar van overtuigd! Tess houdt zelf een blog bij, voor wie oprecht in haar geinteresseerd is: http://tessavoorburg.blogspot.com/
En zo was het ineens alweer april, en zit ik precies tussen de verjaardagen van Lennard en Madelon in een blogstukje te schrijven. Gisteren werd Len 22, en zaterdag viert Lon haar 26ste verjaardag. In Nederland zijn ze, dat is dan wel weer leuk, dat ze eens bij elkaar zijn deze dagen. Geen getreur hoor, Len is hier al een ruime week geweest, dus het vieren en een cadeau 
hebben we tevoren al gedaan. En Lon komt over anderhalve week terug naar Doha, dus ook dat gaan we nog inhalen! De afgelopen weken vlogen om, en wat hebben we het hier leuk en gezellig! Een prachtig huis, lekkere tuin, en mooie compound. En heel erg leuke mensen ontmoet. Diverse Nederlandse stellen waar we van alles mee ondernemen. We voelen ons hier helemaal th
uis! We kennen de weg inmiddels aardig in Doha, en zeker toen Len er was hebben we veel rondgekeken. Zo deed ik mee aan een tennistoernooi, in het stadion waar ook de Doha Open gehouden wordt. Echt indrukwekkend om daar te spelen. Hihi, speelde dan wel niet op het centercourt, maar toch heel gaaf. Beetje 
warm, dat wel, zeker mijn laatste partij, een single tegen een man in de brandende zon (ca 38 graden), pfff! Maar, gewonnen! Ha! Verder bezochten we de souk, en daar hele gekke dingen gezien. Zo verkopen ze daar allerlei beestjes, hondjes, konijntjes, en veel vogeltjes. En, soms in allerhande kleuren. We zagen er roze, gele en blauwe konijnen. Jakkes, het ziet er vreselijk zielig uit! De Co
rniche (boulevard helemaal langs de zee) is leuk om langs te rijden of te wandelen. Met de skyline van Doha op de achtergrond. Indrukwekkende gebouwen staan hier hoor. En een nieuw stuk grond in zee, The Pearl, waar volop wordt gebouwd. En een enorme haven waar gigantische jachten aangemeerd liggen. Een beetje Saint T
ropez gevoel krijg je ervan. Met dito auto's gebroederlijk naast elkaar, wow! En, wat ook leuk is van Qatar, je kunt hier lekker naar het strand. Al met al hebben we het hier enorm naar ons zin. Gelukkig maar, want deze klus gaat nog een dikke vier jaar duren. In juni plannen we naar Nederland te komen. Jan kan maar een weekje, en ik zal nog wat langer blijven om met iedereen af te kunnen spreken. Dus, tot in juni!
Ons verblijf in het appartement in Doha was gelukkig van korte duur. Het was allemaal nogal minimalistisch en oeioei wat een harde matrassen! Daarbij echt ver overal bij vandaan, en dat is zonder auto niet prettig. Wat een geluk, onze container werd heel snel door de douane vrijgegeven, het verhuisbedrijf stond in de startblokken en dus kregen wij met spoed ons huis! En alweer een geluk, een huis op de compound die ons het meeste aanstond. Wat heerlijk om weer tussen onze eigen spulletjes te zitten, en wat een comfort .... onze eigen bedden! Een aantal dagen flink doorwerken en jee, wat kan Madelon doorgaan, pfff! En nu is alles aardig klaar, en prachtig geworden. Rondom het huis hebben we zowaar stukjes tuin, en vlakbij een aantal zg nursery's (als ik z
eg 'tuincentra' is dat een groot woord voor deze bedrijfjes), waa
r we boompjes en struikjes kunnen kopen. Afgelopen maandag zijn ze begonnen op twee plekken een terras aan te leggen. Hahahaha, daar moet je echt niet naar kijken. Soms komen ze met een stuk of 8 mannetjes, één ervan werkt en legt ongeveer één steentje per uur. De anderen zitten op de grond en kijken ernaar, of zitten te slapen!! Ach, het zal wel af komen, tegen de tijd dat de temperatuur tot een graad of 50 is gestegen kunnen wij wellicht buiten zitten? Hihihi .... inshallah .....! Jan is volop aan de slag in zijn nieuwe baan. Elke ochtend om kwart voor 6 wordt hij opgehaald door een bus, moet dan anderhalf uur rijden en 's middags hetzelfde in omgekeerde volgorde. Elke dag om half 6 thuis!! Voor ons een ongekende luxe! Die bussen rijden hier van alle Shell compounds vandaan, niemand mag er met eigen vervoer naartoe. Even wennen, maar gelukkig kan Jan onder alle omstandigheden slapen! In een volgend blogstukje zal ik hem eens vragen te vertellen wat zijn nieuwe baan precies inhoudt en wat hij de komende vier jaar voor elkaar moet zien te krijgen. Kan hij veeeeeeeel beter dan ik! Alle papierwerk voor het verkrijgen van residence permit, rijbewijs etc vordert langzaam. Jan moest opnieuw voor een medical .... en de week erna moest het nog eens een keer over! Rijbewijzen
hebben we inmiddels, tijdelijke dan wel. Zodra alles voor Jan in orde is, zijn Madelon en ik aan de beurt. Ook weer medicals, ogentest, fingerprints etc etc. Het komt wel, geduld is een schone zaak zei mijn moeder altijd. Dan had Jan nog een leuke op zijn werk, afgelopen donderdag kregen ze daar hoog bezoek. De Nederlanders die er werken moesten om 9.15 uur klaar staan om Beatrix, Willem Alexander en Maxima te begroeten. Een leuke happening, Jan schudde ze de hand en vertelde Maxima dat hij al reeds twee weken daar aan het werk was, hihihi. Wij beginnen ons hier een weg te vinden, samen met Madelon rijd ik in onze (huur)auto rond in Doha om alles een beetje te ontdekken. Eind van deze maand onze eerste logé al! Geweldig, op 31 maart komt Lennard een weekje vakantie vieren, we verheugen ons er enorm op!
Na een ruime drie weken in het appartement in Bahrain kregen we dan eindelijk het groene licht: alle papieren waren in orde, en we konden naar Doha vliegen! De dag voor we vertrokken begonnen in Bahrain de demonstraties. Op de weg naar het vliegveld zagen wij de eerste tentjes met mensen verschijnen op de Pearl roundabout. Wat er daarna allemaal gebeurde, hebben wij in de kranten gelezen en op het nieuws gevolgd. En, daarbij hebben we regelmatig contacten met vrienden daar die ons op de hoogte houden van alles wat er gebeurt. De laatste weken in Bahrain hebben we afscheid genomen van nog wat g
oede vrienden, en een aantal plekjes bezocht. Midden op de causeway nog éénmaal gekeken naar Saudi, en de andere kant Bahrain, nog even lekker eten bij de geweldige restaurants en lunchen bij onze favoriete eetgelegenheden. Na aankomst in Doha werden we naar een heerlijk luxe hotel gebracht, waar we lekker konden genieten van een groot zwembad en fantastische restaurants. Kamers op de 11e verdieping met prachtig uitzicht (helaas vieze blauwe ramen, zie foto's). Echt even 5 dagen volop vakantie vieren! Tussendoor nog wat afspraken om de aanvragen voor verblijfsvergunningen, rijbewijzen en allerhande andere passen in orde te maken. Gelukkig loopt dat allemaal heel gesmeerd, en kregen wij zelfs al een (tijdelijke) verg
unning om in de enige drankzaak die Doha rijk is, ons biertje en wijntje te kopen! Vandaag zijn wij naar een gemeubileerd appartement gebracht. Wat ontzettend fijn is, we hebben al doorgekregen welk huis voor ons beschikbaar is. Een huis op de compound die wij als preferentie hadden. Dat is dus mooi gelukt! En, het huis is al leeg, moet alleen nog worden schoongemaakt. Daarbij kregen w
e ook vandaag het geweldige bericht dat onze container waar alle spullen en meubels in zitten, al is vrijgegeven door de douane. Dit betekent dat
we hoogstwaarschijnlijk al op zeer korte termijn ons eigen huis kunnen betrekken, super! Hoe traag en ingewikkeld het in de eerste fase ging, het lijkt er nu op dat alles in een stroomversnelling komt. Wij zijn daar uiteraard heel blij om. Morgen gaat Jan aan het werk, hij zit echt te popelen om te kunnen beginnen. Volgende blog hopelijk vanuit ons nieuwe huis, mét foto's!
Afgelopen donderdag, zo was de planning, hadden wij naar Qatar moeten vliegen. Maar ... er waren op het laatste moment nog een paar haken en ogen die met spoed opgelost moesten worden. Zo moesten wij toch nog wat medische gegevens opsturen. Omdat dit nu ineens haast had, togen wij naar een lokale kliniek hier in Bahrain. Binnen een uur waren wij daar klaar, met alle uitslagen op een briefje. Voor het bepalen van onze bloedgroep, cholesterol gehalte en wat andere testen moesten er buisjes bloed afgenomen worden. Bij Jan en mij ging dat gesmeerd (op wat blauwe plekken achteraf na), maar bij Lon gaf dat grote problemen. Na een keer of wat prikken in beide armen, riep het meisje vertwijfeld uit: You have
no veines!! Uiteindelijk bleek ze toch nog een ader te hebben in haar hand, en kwam het voor elkaar. Ook de x-rays gingen snel, misschien een beetje erg snel, want zo hebben wij sterk het vermoeden dat de foto's van Jan en mij door elkaar zijn gehaald, hihi. Het meten van bloeddruk, gewicht bepalen van onze lengte ging nog sneller. Tja, zo ben ik een behoorlijk aantal centimeters gekrompen, zijn we in een week tijd toch wel gauw 10 kilo aangekomen en over onze bloeddruk zal ik ma
ar niet verder uitweiden, hahahaha. Enfin, de uitslagen stuurden wij naar een dokter in Cairo (jaja in Egypte), hij stuurde het door naar Den Haag, daarvandaan naar Londen .... weer terug naar Den Haag, door naar Kuala Lumpur en vervolgens kwam het (hopelijk) in Qatar terecht. Nu, dachten wij, kunnen we ...... Maar nee, er bleek nog een diploma van Jan te missen. En waar was dat dan? Diploma lag op de Qatari ambassade in Washington, moet worden verstuurd naar Houston (jaja in de VS), en dan per DHL naar Qatar. Oke, als dat er dan is, dan kunnen we ...... Maar nee, dan moet het werkvisum van Jan nog worden aangevraagd, en dit kan zo'n ...... 1 tot 2 weken duren! Intussen zitten wij alweer een aantal dagen in een apparte
ment hier in Bahrain. Want, de verhuizers kwamen, en pakten 4 dagen lang onze spullen in. Nu zit alles in een container, aangezien wij nog steeds geen idee hebben waar we gaan wonen, hebben we geen adres en staat er op de container onze naam en .... Qatar! Hopelijk wordt de container een deze dagen op een schip gezet dat die kant uit gaat, hihi. Intussen hebben wij afscheid genomen van ons huis, en ons zwembad waar we de afgelopen jaren met heel veel plezier hebben gewoond. Gelukkig is het hier volop uitverkoop, en dus ..... leven Lon en ik ons nog even uit in de winkels hier! Qatar, here we come ..... we weten alleen nog niet wanneer!! Wordt vervolgd ........
Allereerst willen wij al onze trouwe bezoekers van de blog een gezond en gelukkig 2011 toewensen. Wij hebben de kerstdagen en oud en nieuw hier in Bahrain op een heel gezellige manier gevierd. Met ontbijtjes in het zonnetje aan het zwembad, heerlijke kerstdineetjes, en een erg leuke oudejaarsavond. Met Madelon, Lennard en bezoek om de tafel en ouderwets spelletjes gespeeld, wat soms tot hilarische tafer
elen leidde en kramp in de kaken van het lachen. Jan moest tussen kerst en oud en nieuw nog even een paar dagen naar Qatar, maar was gelukkig weer tijdig terug in Bahrain. Tja, wie moet anders de oliebollen bakken, hihi! Ze waren weer heerlijk dit jaar, en samen met Madelon wierpen wij ons op het fabriceren van een flinke portie bitterballen. Inmiddels is Lennard deze week weer terug naar Nederland, en is Jan begin januari naar Qatar vertrokken om alvast met de klus daar te star
ten. Samen met Madelon ben ik begonnen met het uitzoeken van de spulletjes voor de verhuizing. De verhuizers komen op de 23ste om in te pakken. Naar verwachting doen ze er een dag of 3 over, en dan gaat de container op een schip richting Qatar. Helaas voor ons, vaart dat schip niet rechtstreeks naar Qatar. Omdat wij er met het vliegtuig maar 25 minuutjes over doen, hadden wij zomaar bedacht dat onze spullen er vast snel konden zijn. Hmmm, dat is dus niet zo, jammer, die boot vaart eerst naar verweggistan, dan naar Dubai, daar laden ze onze container op een ander schip, en dan pas richting Doha. Tja, betekent dat het er zeker 5 weken over zal doen. Nou ja, niet zo erg, als je het maar weet, hahaha. Dus, pakken wij nu op drie manieren: de grote bulk gaat in die container, een klein bulkje gaat per luchtvracht (dat is er heel snel) en zelf pakken wij koffers voor een kleine twee weken. Dus, vanaf de 23ste gaan we eerst een paar dagen in Bahrain in een appartement, op de 27ste vertrekken we naar Doha. En dan ........ nog even geen idee. Hotel? Appartement? We gaan het wel beleven allemaal!
Op de middelbare school had ik een aardrijkskundeleraar. De man droeg steevast een groene of paarse gebreide trui (jaja, de seventies hè!), met onder zijn armen enorme geelwitte plekken. De penetrante lucht die hij verspreidde was zo hevig, dat ik half bedwelmd in de schoolbank zat proberend zo min mogelijk te ademen. Hij liep altijd druk gebarend in het rond, zodat de klas ver
suft ineengebogen over een boek gebogen zat. Geen flauw idee waarover hij sprak, alleen maar zorgen dat hij niet te dichtbij kwam en het uurtje weer zien te overleven. Dus, toen wij vorige week deelnamen aan een geologische excursie, had ik vreselijke visioenen! Al bij het verzamelpunt bleek mijn angst ongegrond. Onze gids, geoloog Kees, een bevlogen verteller, en was de frisheid zelve! Een ontzettend leuke dag, waarin wij uitleg kregen over 
de algemene geologie van Qatar. We klauterden over eoceen van 44 miljoen jaar oud, en natuurlijk had ik mijn hamertje en plastic zakjes bij me. We hebben prachtige schatten verzameld, kleine fossiele zeeegeltjes en schitterende stukjes steen. Langs de olievelden, boortoren, een ontzettend oud fort, hyper saline baai (dat betekent heel heel zout) en oude rivierafzettingen. G
eoloog Kees kon zo goed uitleggen, dat zelfs een leek als ik, helemaal snapte waar het over ging! Erg leuk om weer eens een ander stukje van Qatar te zien, even weg uit het Doha van enorme gebouwen en overal bouwputten. Want, we wonen tenslotte in een grote zandbak, gaaf om daar iets meer van te snappen. En ... oh ja ... weet echt niet hoe ik het gedaan heb, maar ik heb uiteindelijk mijn eindexamen aardrijkskunde toch met een voldoende gehaald!! 
